Nieuwjaarsdag 1867 begint nog met een heldere lucht. Maar na de middag betrekt de lucht en begint het duchtig te sneeuwen. Een dag later is het nog niet opgehouden. Alles is met sneeuw bedekt, mensen en paarden vallen. Een harde vorst komt er zich mee bemoeien. De arme mensen die zonder eten of verwarming zitten, voelen er de gevolgen van. En zeggen dat het afgelopen jaar al zoveel ellende bracht. Oorlog, ziekte, duurte in alles, niets anders dan slecht en tot overmaat van ramp zag een groot getal kleine burgers van onze stad zijn spaarpenningen verloren gaan door het springen van een befaamd bankhuis.
Op 20 januari is er van beterschap nog geen sprake. Het sneeuwt nu al tien dagen en nachten. Ware bergen sneeuw bedekken onze straten en is de doortocht op veel plaatsen onmogelijk. Sinds 1808 is er niet meer zoveel sneeuw naar beneden gekomen. En toch is de toekomst rijk aan beloftes. De verbreding van het Neerstraatje, de overwelving van de Ieperlee, nieuwe goten. Maar van de gedane beloften horen we niets. Hoe staat het nu met het opentrekken van de Elverdingestraat om die in verbinding te stellen met het station?
Het openmaken van de oude Torhoutpoort en de aanleg van een nieuwe weg die de Torhoutstraat zal verbinden met de steenweg van Ieper naar Brugge is al twee jaar beloofd, net zoals de verbindingsweg tussen de steenwegen naar Poperinge en Veurne. Niets gebeurt er! Eind januari zet de dooi in en gaan de enorme volumes aan sneeuw smelten. De streek van Diksmuide komt onder water te staan, wat ook het geval is in Veurne-Ambacht. Het water bereikt er een in lange jaren niet meer geziene hoogte.
Zover het oog reikt, ziet men alleen maar water. De IJzer stroomt op diverse plaatsen over de oevers, uit de hele Westhoek komen pijnlijke tijdingen toe. Veel hofsteden zijn in eilanden herschapen. En alsof de natuur nog niet genoeg kwaad aanricht, ontstaat er ook grote vrees dat er in Europa wel eens een oorlog kan uitbreken. De boosdoener is Frankrijk die zonder commentaar Luxemburg annexeert. Het spook van de oorlog doemt op.
Gelukkig kan een conferentie in Londen half mei de kwestie ontmijnen en verdwijnt de oorlogsdreiging. Dan maar in vredestijd gif spuien naar elkaar. Daar hebben alle kranten een handje van weg. Oorzaak zijn natuurlijk de komende verkiezingen. De liberalen en de katholieken komen met hun rijk assortiment aan scheldnamen. Zelfs het stadsnieuws moet er onder lijden.
Op 24 juni 1867 openen de notabelen de nieuwe schietstand waar zoveel over gepalaverd werd. Dat gebeurt met een optocht en redevoeringen en met een immense plensbui halverwege de schieting. Halverwege oktober zijn de arbeiders al flink gevorderd met het herleggen van de voetpaden. De voornaamste straten zijn al aan de beurt gekomen. Wat een verschil met de vroegere voorlanden!
Ook aan de stadsverlichting laat niets nog te wensen over, tenzij dan aan de uitkanten van de stad, in de verholen doorgangen. Zo bijvoorbeeld het Sint-Jacobskerkhof. Het stadsbestuur zou er best het nodige doen om de buurt te verlichten en er de minnaars te verdrijven die daar tot ergernis en schandaal de hoekjes van de kerk opzoeken om de god van het minnekozen een offer te doen.
Dit is een fragment uit Het Boek – De Geschiedenis van Ieper
