Zaterdag 31 oktober 1914. De nacht was rustig afgelopen. In de vroegte hervatte het kanongeschut dat we nu op een grotere afstand hoorden dan gisteren. Rond 9u à 10u cirkelden er nogmaals Duitse vliegtuigen boven de stad en ze wierpen bommen! Een ervan kwam terecht op de trapgevel van het huis Vannest-Kerckhof in de Boterstraat. De ontploffing was heftig. Alle ruiten van de omtrek waren gebroken en de grond lag bedekt van de glasscherven. Een vrouw die in de Vispoort stond, werd omvergeworpen door de luchtverplaatsing. Een andere bom viel in de Verdronken Weide waar Franse soldaten kampeerden. Langs alle kanten schoot men naar dit vijandelijk vliegtuig dat ongedeerd kon vertrekken, achtervolgd door bevriende vliegers. Op het Minneplein werden afweerkanonnen tegen de vliegtuigen opgesteld.
‘s Morgens en na de middag keerden Britse kanonnen van de frontlinie terug en dat gaf aanleiding tot een denkbeeld van terugtrekking. Maar naar verluidt was dit enkel maar bedoeld als een wisseling van posities. Kort na de middag werd in de stad het gerucht verspreid dat de Britten en de Fransen zich terugtrokken en dat men een inval van de Duitsers mocht verwachten. Veel inwoners maakten hun pakje gereed en vertrokken langs Vlamertinge en Elverdinge. Ruim vijftienhonderd mensen stonden in het station te wachten naar een trein die hen verderop zou voeren. Terwijl het volk wachtte op de trein, demonteerden de Britten de telefoondraden, een actie die de mensen nog een groter gevoel van groot nakend gevaar gaf.
Na een vijftal uren van wachten kwam een trein aangespoord met een vijftigtal dichte spoorwagens, beestenwagens en enkele open wagons waarop de mensen met veel gedrum en geweld plaatsnamen. Onder deze menigte trof men personen aan uit alle standen van de maatschappij: werklieden, heren, paters, kloosterzusters, vrouwen en kinderen. Enkele inwoners die het geweld zagen om een plaatsje op de trein te bemachtigen, veranderden van gedacht en keerden naar huis terug. Of ze vertrokken te voet langs Vlamertinge of Brielen. Om 17u30 vertrok de bewuste trein in de richting van Vlamertinge zonder dat de inzittenden het doel van hun bestemming kenden. Ze verlangden maar één zaak: weg te geraken van het gevaar!
Tussen 16u en 17u ontploften er intussen enkele shrapnels boven de Rijselpoort en de Sint-Pieterswijk. De stad had nu een doods uitzicht met al die gesloten en verlaten huizen. Toch leefden er nog inwoners in sommige huizen of kelders, de mensen wachtten er angstig het verloop van de gebeurtenissen af. De hele dag werd er met zware kanonnen geschoten die de ruiten deden rinkelen. Een gevecht met de bajonet dreef de Duitsers een vijftal kilometer achteruit. Ieper was gered van een Duitse inval.
Dit is een fragment uit Boek 1914 van De Grote Kroniek van Ieper
