Zaterdag 22 augustus 1931. Gedurende deze laatste weken had men kunnen vaststellen hoe druk onze stad bezocht werd. Dagelijks kwamen vele honderden auto’s, grote en kleine, moto’s en andere voertuigen naar Ieper gereden en ze brachten een vloed aan bezoekers met zich mee. Deze voortdurende aangroei die nu vooral tijdens de verlofdagen zeer merkbaar was, liet niet na onze plaatselijke neringdoeners te verheugen. Maar wie er het slechtst mee getroffen werd, dat waren onze brave politieagenten die met de regeling van het verkeer belast waren.
De Vijfhoek vooral, was een van de gevaarlijkste kruispunten van de stad. Alle voertuigen, van welke richting ze ook kwamen, moesten daar voorbij. De agent die daar dienst deed, moest voortdurend de grootste oplettendheid aan de dag leggen. Hij diende voortdurend alle richtingen in het oog te houden en het mocht waarlijk een wonder geheten worden dat er hem daar nog geen ongeluk overkomen was. Een ongeluk was nochtans onvermijdelijk. Vroeg of laat zou het gebeuren en we vestigden daarop de aandacht van de betrokken overheid die ondanks alles bleef weigeren om dit gevaar in te zien en niets wilde doen voor de veiligheid van de agenten.
Het was te laat de put gevuld wanneer het kalf verdronken was. Daarom was het wenselijk, zelfs noodzakelijk aan de Vijfhoek een kleine schuilplaats op te trekken vooraleer er daar aan een dienstdoende agent een ongeluk zou overkomen dat, moest het noodlottige gevolgen hebben, zwaar op het geweten van de nalatige overheid zou kunnen drukken.
–
Zaterdag 12 december 1931. Ons stadsbestuur verdiende eindelijk een woordje lof omdat het uiteindelijk toch had willen inzien dat er voor het verkeer aan de Vijfhoek, één van de gevaarlijkste plaatsen van Ieper, toch iets moest gedaan worden. Deze week woensdag had men daar op die plaats een grote en sterke elektrische lamp gehangen zodat de verkeersagent daar ‘s avonds toch van een weinig verder gezien werd en er minder gevaar liep om omvergereden te worden zoals het vroeger al eens gebeurde.
Maar, we hadden vanaf de eerste dag kunnen vaststellen dat die schone en klare lamp de agenten hoegenaamd niet van de regen bevrijdde. Wat nog meer was; we vreesden zelfs dat de ondervinding zou uitwijzen dat deze lamp verscheidene fouten had die voor het verkeer, per auto natuurlijk, even slecht en zo niet nog gevaarlijker was dan de totale duisternis. In alle geval stelden we met voldoening vast dat er nu toch wel een goede wil was die ons stadsbestuur begon te bezielen om de zo ingewikkelde kwestie van het verkeer te regelen.
Jammer echter dat het bestuur in alles zijn eigen gedacht wilde doordrijven zonder ooit iemand anders te raadplegen en seffens overging tot definitieve regelingen die misschien geen voldoening zouden geven. In de plaats van eerst eens diverse stelsels te beproeven om dan één ervan aan te nemen die het best aan de vereisten beantwoordde.
Een tweede goed punt moest aan ons stadsbestuur deze week toegekend worden voor het plaatsen van een waterplaats (pissijn) in de Lange Torhoutstraat, rechtover het hospitaal. Dat er daar een nodig was, leek onbetwistbaar. Maar waarachtig; ze hadden beter nog wat gewacht tot er algelijk ergens een schoner schandaal zouden gevonden hebben. Moesten onze grootvaders van 1830 teruggekomen zijn en dat zien, ze zouden waarlijk beschaamd zijn van zulk een lomp en aanstotelijk tuig de straten van Ieper te zien ontsieren.
–
Vrijdag 14 juli 1933. Een geluk met een ongeluk. Vastgemaakt langs de ene kant van onze opgebouwde halletoren en langs de nadere kant aan de Vijfhoek, hing aan een ijzeren kabel een zware elektrische lantaarn van wel 7 kilo. Vrijdag om 9u30 werd deze door een rukwind afgeslagen en met een oorverdovend gedruis plofte de lantaarn neer achter de hielen van de daar op dienst staande politieagent. Het was nu reeds de tweede keer dat dit voorviel en het ware hoogst wenselijk dat er een middel gevonden werd om de politie en de voorbijgangers van van verdere ongelukken te vrijwaren.
Dit zijn fragmenten uit Boek 1925-1945 van De Grote Kroniek van Ieper
